Producent
Cena
-
od
do
Tempranillo to czerwony szczep, który głównie uprawiany jest w Hiszpanii. Powstają z niego bardzo aromatyczne trunki z niskim poziomem kwasowości.
Wina ze szczepu Tempranillo
Tempranillo jest najpopularniejszym i najczęściej uprawianym czerwonym szczepem winogron w Hiszpanii. Tempranillo ma grubą skórkę, jest esencjonalne, zdolne do wytwarzania długowiecznego i złożonego wina. Odmiana jest mało odporna na choroby i na zmiany temperatur. Daje wina o dobrej równowadze między kwasami, cukrami i barwnikami. Dojrzewa wcześnie i nadaje się zarówno do wyrobu lekkich, młodych win, jak i tych, które są długo stażowane w beczkach i otrzymywania ciężkich, ciemnoczerwonych win, które istotną część okresu dojrzewania spędzają w beczkach i dodatkowo w butelkach. Wielką zaletą tempranillo jest spora zawartość gliceryny, co daje wrażenie gładkości i aksamitności smaku, oraz to, że świetnie sprawdza się w kupażach. Testy DNA pokazały że pewne odmiany Tempranillo były uprawiane we Włoszech, w regionie Basiliciata i Toscania, gdzie występowało pod nazwą Malvasia Nera. Młode Tempranillo to wino charakteryzujące się głównie intensywnym aromatem wiśni w akompaniamencie śliwek, pomidorów i suszonych fig. W ustach pełne soczystej owocowości, swoistej lekkości i radosnego charakteru.
Beczkowane i dojrzalsze warianty Tempranillo będą dodatkowo przejawiać nuty wanilii, skóry oraz tytoniu, a na podniebieniu sprawią wrażenie znacznie bardziej strukturalnych, wysublimowanych i potężnych win. Wino z tego szczepu najczęściej podaje się do tłustych mięs, steki, burgery, lasagne, mięsa przyrządzone w stylu barbecue. Najważniejszym pozostaje sposób uprawy i techniki użyte przy produkcji wina. Jednym z najważniejszych regionów pozostaje Rioja. Tutaj Tempranillo występuje w kupażu z Garnacha, Mazuelo, Garciano i Viura. Kolejnym bardzo ważnym regionem jest Ribera del Duero. Tutaj z kolei Tempranillo jest kupażowane z bardziej międzynarodowymi szczepami jak np. Cabernet Sauvignon. Tutaj warto wspomnieć o słynnej Vega Sicilia i jednym z nadrożnych i naj bardziej rozpoznawanych Hiszpańskich win, w których główną rolę odgrywa Tempranillo. Ile regionów, tyle styli Tempranillo.
Wina Tempranillo
Wina ze szczepu Tempranillo są znane w wielu zakątkach świata. Nie brakuje koneserów, którzy uważają wytrawne wino z tej odmiany winogron za świetne dla podniebienia. Tempranillo to „czerwona twarz” Hiszpanii, podstawowy szczep w tym kraju uprawiany głównie w północnej i środkowej jego części, na powierzchni około 90 tysięcy hektarów. Występuje w wielu klonach i pod wieloma nazwami – właściwie każdy region używa własnego określenia. Historycy sądzą, że tempranillo sprowadzili w okolice La Rioja frankońscy mnisi tuż po upadku Cesarstwa Rzymskiego. Jeszcze całkiem niedawno uznawano, że jest to mutacja szczepu pinot noir i cabernet franc. Hipotezę tą wyklucza jednak badanie DNA tempranillo. Wskazuje ono na brak więzi genetycznej pomiędzy wspomnianymi francuskimi odmianami. Krzew winorośli tempranillo charakteryzuje się dosyć grubym, niskim pniem i w momencie optymalnego wzrostu waży średnio 1,3 kg (bez gron). Preferuje gliniaste, aluwialne oraz gliniasto-wapienne podłoża. Posiada duże, ciemnozielone, pięcioramienne liście z bardzo głębokimi zatokami oraz meszkowatym spodem z wyrazistą pajęczyną naczyń. Wcześnie wypuszcza pędy, co czyni ją bardzo wrażliwą na jesienne przymrozki. Gruba skórka i zwarty kształt. Sporo win, głównie z Ribera del Duero, z uwagi na wysokie taniny bywa określane jako produkt uboczny produkcji tartaku. Często aromatach można odnaleźć nuty wiśni, bakalii, śliwek, czerwonych owoców i jagód (po starzeniu), a w mniejszym stopniu liści tytoniu, tabaki, przypraw, skóry, lukrecji i gorzkiej czekolady. Wielką zaletą tempranillo jest spora zawartość gliceryny, co daje wrażenie gładkości i aksamitności smaku. Oraz to, że świetnie sprawdza się w kupażach (Rioja). Odmiana jest mało odporna na choroby i na zmiany temperatur. Daje wina o dobrej równowadze między kwasami, cukrami i barwnikami. Liście i pędy czepne zaczynają się tworzyć na początku maja. Początek kwitnienia tempranillo przypada na czerwiec. Pierwsza faza dojrzewania jagód to przełom czerwca i lipca. Pełną dojrzałość jagody uzyskują pod koniec września. Aby mieć wystarczającą kwasowość potrzebuje chłodnego klimatu, ale osiągnięcie wysokiej zawartości cukru (a więc i alkoholu) wymaga ciepłych warunków. Takie warunki można uzyskać w środkowej Hiszpanii, m.in. w apelacji Ribera del Duero, gdzie winnice sięgają 850 metrów n.p.m., a różnice w temperaturach między dniem a nocą wynoszą nawet 20°C. Według najnowszych statystyk tempranillo obsadzone jest na całym świecie na ponad 200 tys. hektarów i zajmuje czwarte miejsce wśród najpopularniejszych odmian czerwonych (za garnachą, a przed syrah). W Hiszpanii stanowi drugą najważniejszą odmianę (po białej airén) i obejmuje 20% wszystkich upraw. Z czego na region Rioja przypada blisko 50 tys. ha (75% nasadzeń w regionie), La Manchę – 50 tys., Kastylię–León – 37 tys., Katalonię – 3 tys. Drugim miejscem pod względem wielkości uprawy jest Portugalia, a następnie Argentyna (6 tys. ha). Warto dodać, że spożywanie czerwonego wina w odpowiednich (nie nadmiernie dużych) ilościach ma korzystny wpływ na zdrowie. Zawarte w nim polifenole korzystnie wpływają na pracę układu krwionośnego – obniżają poziom cholesterolu i przeciwdziałają procesom zakrzepowym. Tempranillo sprawdzi się dobrze z grillowanym mięsem w ziołach, jeszcze lepiej z pieczoną jagnięciną; będzie pasowało do hiszpańskich sezonowanych szynek czy kiełbasy chorizo. Mogą do niego pasować półtwarde sery owcze na czele z klasycznym manchego, a także miękkie, jak np. dojrzały brie, ale wszystko zależy od konkretnego wina.